KOHLBERG Mİ BABANNEM Mİ-AHLAK YASALARI

Sene bilmem kaç ama küçüğüm.İlkokul çağı annemle babam çalışmaya giderken beni babaanneme bırakırlardı. Babannem rahmetli bir tanecikti hayatımda tanıdığım gerçek manada en iyi ibret alınası bir insandı.Yeşil gözleri beyaz teni vardı hep düşünürdüm ne güzel kadın diye. Okumayı çok severdi. Her gün takvimin yaprağını koparır okur yastığın altına koyar benim akşam üzeri gelmemi beklerdi. Üst mahalledeydi onun evleri bende akşam üzeri giderdim kedileri vardı onları severdim. Dört taneydiler dedem evlatlarına gösteremediği sevgiyi bu kedilere gösterirdi.Annem çok kızardı kedilere dokunmama halada öyle:) Neyse gider o kedileri sever oynar babaannemin eve çıkardım.Sonra yastığın altını kaldır derdi bana bi bakardım takvim yaprağı sonra oku bakayım ne diyor derdi. Okurdum okuduğumu anlatırdım. Sorardı halimi hatrımı sorardı.O yaştaki çoçuğun ağzından çıkan her kelimeye önem verirdi. Bende anlatırdım ne anladığımı sonra bana kıssa anlatırdı hep.Birgün tekrar babaanneme gittim kümeste bir tavuğum vardı adı Ayşeçikti. Ayşecik diye diye peşinden koştururdum babaannemde hep seninAyşecik  şöyle böyle derdi.Benim tavuğumdu işte benim olması önemliydi.Sonra kümeste orta boyutta bir civciv çocukluk aklı işte koştur koştur civcivin peşinde hayvan çalılığın arasına sıkıştı sonra bacağı acıdı galiba topallamaya başladı. Tedavi etmeye çalıştım veteriner olmak istiyordum zaten iyi bir fırsattı;)Sonra babannem topalladığını gördü sordu bana gördün mü ne oldu birşey mi kovaladı bu hayvanı dedi. Pat korkudan yapıştırdım yalanı birşey diyeceğinden değil zaten neyden bende bilmiyorum.Ben bilmiyorum babaanne dedim sonra babannem üzüldü severdi çünkü tavuklarını hayvanlarla çocuğu gibi konuşurdu. Ben sonra bir üzüntü bir çöküntü ilk depresyonum değil ikinci depresyonum ilkini başka bir yazıda anlatırım.Akşama kadar nöbet tuttum civcivin başında köpek yada kedi saldırmasın diye elimde sevdim durdum uyuttum kucağımda.Ufaktanda ağlıyorum ama ölecek diye,zarar verdim diye ,sonra babannem geldi dedi ki kim yaptıysa bilmem ama Günahçılar yakar dedi.Benim paçalar tutuştu kim bu günahçılar takım mı nasıl yakıyorlar yandık diyorum.Hayal falan etmeye başladım bekledim nerden gelebilirler nereye saklanırım nasıl affederler diye. Kapının önünde bekledim nasıl cesaret ama günahçılar gelecek beni tutacaklar yakmaya götürecekler muhtemelen alevli kostümleri vardır  diye düşünüyorum hem ağlıyorum hem bekliyorum ne mi oldu gelmediler. Ömrüm günahçılar takımını beklemekle geçti o yaşlarda.Şimdi gülünç geliyor tabi. Buda böyle bir anıydı güzel babaanneme bir anı...