HAYALİ VEDA

Bir kız çocuğu üzerinde sarı elbisesi kırmızı pabuçları babannesinin mısır bahçesinde bir foto ardında öğrendikleri:

Anne kelimesinin anlamı

Baba sesinin heyecanını 

Babannesine edemediği vedanın ağırlığı

Anlamsızlık içindeki anlamı 

Mor çiçekliye sevdalanmayı 

Gülememenin kahrını 

Büyüdük.Peki nasıl büyüdük. Sarı elbiselere nasıl giremiyoruz artık. O mısırlara ne oldu, babanneme ne oldu?Gelmiyecek mi bir daha bizim eve?Göremeyecek miyim onu, o divanda çakmak yeşili gözleriyle beklemeyecek mi ?O pencerenin ardında... Bunları hep kendime sordum o yüzden edemedim ya vedayı o yüzden yüreğimde taşıyorum ya onu ne sandın beşeri bir sevda mı sandın sen bu içimdekini, insanlar yüreğe gömülür yaşarken gömmek zor olsada yüreğe gömülür. Keşkelerde gömülür. Ama benim gömemediğim tek keşke nedir bilir misin? Keşke yüreğime alacağımı babannemle  tanıştırabilseydim, o divana oturur birde bu güzel kokudan babanneme bahsederdi saatlerce dinlerdi,bıkmadan dinlerdi sonrada ak saçlı kahkaha atardı ben varlığına şükrederdim keşke işte keşke çaresizliğinin çaresizlikten öte olduğu bir keşke, benimle mezara kadar gidecek bir keşke. Şimdi de şunu isterim karlı bir gece vakti bir dostu uyandırıp hadi kalk gökyüzüne renk katalım demeyi o çınar ağacının altında ufuk çizgisini beklemeyi...Her defasında bu sefer beklemeyecem deyip beklemeyi...Gel dost...