İMKANSIZLIK PUTU

Bu zaman böyle bitecek... İnsan unutacak, insan hatırlamayacak... Ağlayacak sızlayacak ama unutacak...Üniversite birinci sınıfta hocamızın birisi şöyle bir cümle kurmuştu: İnsan iyi yada kötü her şeye  uyum sağlar alışır. Şimdi ünlü bir düşünür değilim fakat tabiri caizse hayat felsefem hep bu söz oldu. Geçenlerde sevdiğim bi dostumun başına kötü bir olay geldi. Dedi ki  hatırlıyor musun bana  şöyle birşey demiştin: İnsan iyi yada kötü herşeye alışır diye. Hayatımı bu söz kurtardı dedi. Güldük baya  meğer ciddiymiş. İnsan insanın kurdu mudur yurdu mudur derken bakın birbirimize nasıl yurt olmuşuz diye söylemeden geçemem. Hayatımızın bazı noktalarında ben buna nasıl katlanırım diyeceğimiz zamanlar olmuştur. İsyan ettiğimiz zamanlar... Sonra yavaş yavaş alışmaya başlarız burukluk ya bir nebze içimizde kalır yada yok olup gider. Herkesin burukluğu tek bir olay üzerine olmaz kimi kainatı dert eder kendine kimi büyük sınavı kimi sevdayı kimi kimsesizliği...Çeşit çeşit dünyanın hali. Bende kapıldım gidiyorum hayata, bir noktada yine bir uyanış olacak,diyeceğim ki kendime,dur bakalım tam burada canın cayır cayır yanmıştı şimdi tekrardan o ateşe atlama diye. Sonra yine kendi elimden tutup kendim kaldırıcağım yerden. Tekrar karar vereceğim bakma Tuğba inanma Tuğba diyeceğim olacak iş değil diyeceğim. Mümkün değil diyeceğim yoluma devam edeceğim. Bir çınar altından bahsetmiştim hatırlar mısınız bilmem,bir put vardı yanımda “elalem ne der putu”buralarada gelmiş ama bu seferki “olmaz imkansız putu”hadi bakalım bununla daha ne kadar gezicez  diyerekten elini tuttum ve gidiyoruz bu sabaha...