MOR ÇİÇEKLİ BAHÇEDE SAFFET’İN CENAZESİ

Hoşgeldin Saffet bu ağır bir yüzleşme olacak seninle,hep seni bekledim hep ona gittin nidaların hep onaydı şimdi buradasın ve bu senin sonun oldu Saffet. Kızmıyorum sana,kızmaya ne niyetim nede haddim var biliyorum artık olan biteni. İmkansızlığı iliklerime kadar hissettim çünkü Saffet. Sen öldün ben öldüm olmayan biz öldük artık. Saffet biliyor musun tam 3 yıl tam 3 yıl bekledim bir ömür beklemeyede razıydım ama kılıç gibi kesti bu bilinmezlik beni. Şimdi takatimde kalmadı, sevdamda, ben vazgeçtim Saffet çiçeklerden vazgeçtim hayallerden sonra inanmaktan beklemekten vazgeçtim bana gelmedin. İnandım bir gün o caminin bahçesinde oturacağız beraber sen okuyacaksın ben dinleyeceğim sonra yüzüne bir tebessüm edip ben hepsini biliyorum satır satır işledim ruhuma diyecektim daha . Ne oldu Saffet bu kadar mıydı nidaların, bu kadar mıydı,buz dağları üzerime çöktü o anlattığın çiçeklerin esintisinde boğuldum o bahçede öldüm o yıkık dökük ev o kağıtlar o kediler ne oldu onlara söylesene bana. Seninde suçun yok Saffet...Yaradan elbet biliyordu hayırlısını yoksa tevafuk senin sevdanı karşıma çıkarmasaydı ben böyle sürünüp gidecektim bu bekleyişle.Ne güzel sevmişsin sen öyle ne güzel yaşamışsın o sevda ile. Görmeliydim senin yüreğini görmeliydim. Unutmalıydım en derinlere gömmeliydim. Ama yapamadım bir veda etmeden gidemedim. Yüreğime düşen kıvılcım kor oldu. İnsanlar yaşarken ölür yada ölmek ister bazı gecelerde,istedim bunu istedim. Şimdi ne buz dağı kaldı ne bu yazı dünyası ne sen ne sevda nede ben biz her birimiz öldük. Sen göğe mermi sıktın o mermiler beni öldürdü.Elveda Saffet elveda.Allaha emanet.