BİR İNSANOĞLUNDAN BİR İNSANOĞLUNA

Yapamadık insanlar içimizdeki yarım ruhlarla yapamadık. Heves ettik ağladık belki bu sefer olur dedik umut çukuruna düştük ama yapamadık. Küçüklükten beri Annem yaptığın işi en iyi şekilde yapmaya çalış derdi. Herhal ondandır bu ruh hali deyip geçiştiriyorum. Silahları çekiyoruz birbirimize tetiği çekip ateş edince mermi kime gider kim ölür kim yaralanır bilmiyoruz. Hoş yaşam ve ölüm arasında kaldığımız bu çizgide kurguladığımız metaforları yaşamak ne kadar ahmakça mı desem bilmem. Gerçek bize tüm çıplaklığını sunarken biz hale hayal aleminin duvarlarından tırmanmaya çalışıyoruz. Kerpiçler giriyor tırnaklarımızın arasına arkamıza bakamıyoruz. Yapmazdı dediğimiz her şeyi yapıyorlar İnsanoğlu. Hooop dur bakalım ne yani şimdi hayal kurmayalım mı?
Kim demiş haşa karışmak bana düşmez.
Usulca kenara çekiliveriyoruz hep şunu yap bunu yapma bunlarla büyütülüyoruz. Meydan okumaya çalışan yok eleştiri sistemine öyle açığız ki eleştirememeyi söylerken eleştiriyoruz. Eleştirinin altın kuralı olan yapıcılığı unutuyoruz. Öyle bir acımasızlaşıyoruz ki vur Allah vur! Yaa insanoğlu biz hep birlikte kaybediyoruz.Ki birgün biriyle konuşurken canını yakmaktan korksak sınırlarımızı koruyup gönlünü yapsak amacımız Polyanacılık değil. Birgün denesek ufacık bir su damlasının suda meydana getirdiği dalgalanmayı görsek o denizde boğmayız kendimizi. Ki birgün!