HIRS

Kökü “harese”den gelir. İnsanoğlunun içini kemiren bir kurt. Kimini kanser yapar kimini aniden öldürür. Bu yazı spontane ilerleyen bir yapıda olucak öncelikle bunu söyleyeyim. Uzun zaman oldu sürekli yazmanın ardı kesildi. Gerçek insanıda kırıyor hevesinide. Bir kişiliğe armağan ettiğim bir yazı dünyasının içinde yazdığım bir ölüm fermanı. Hergün köşesinden sağından solundan geçipte haberin var mı diye içimdeki beni çürüten hücrelerin haykırışları. Toprak kokusunu alamamak. Bak işte bu en beter haldir. Taki daha beteri başına gelene kadar. Varoluş sancıları çekmek. Bedenini ruhundan ayırmaya çalışmak. Yaratıcının dünyasında ufak bir detay olup nelere kadir olmak. Anlamsızlıkla varolmak. Tükürmek istemek bazı insanların lanet yüzlerine onlarla geçirilen lanet zamanlara onların varolmasına ama bu bilinçaltının haykırışı bir açığa çıkıp konuştursam ilk o ahmak herifi gebertmek istediğini söylerdi herhalde hayatın en güzel dönemleri zevklerinin peşine taktığı o hikayeyi yırtıp atmak isterdi. Unutma bilinçaltı günah çukurudur. O yüzden altta kalmaya mahkumdur.Öfkemi bir atabilseydim cengaver gibi olurdum memleketimde tasasız yürürdüm sanayi kokan sokaklardı burada şu vardı burada şu oldu şuradan şu çıkar karşıma demezdim. Dumanıyla tanıdığıyla geberisece hatıralarıyla o ahmak adamla birlikte ateşe verirdim o şehri ah bir imkanım olsaydı atlara binip giderdim sonrada şehrin kül olmuş halini görmeye gelirdim. Külleri doldururdum bi çöplüğe tekrardan bir şehir kurardım. İşte tamda o şehirde yaşardım. Lakin şehirde kor olan ben kül olamayan bir beden.Atların cesetleri ise yerde kan kokuyor yanık bedenlerle...