KAZANGAP

Selam içimdeki buz dağları her şeye rağmen sizin eriyip gittiğinizi gördüm ya ölsemde gam yemem. Sizi bu hale getireni soruyorsanız hemen cevap vereyim umut sizi bu hale getirdi beklentiler ve her şeye  sahip olma güdüsü. Defalarca ağladı o tavşan tepelerinizde güvercinlerin kanatlarına bantlar bağladı acımasız bakıcıları bir tek benim güvercinim özgürdü ve o hep bana döndü. Heybem ve hırkam ağır geldi bu sıcakta çıkardım koydum ağacın dibine. Sonra bir çeşme buldum oluk oluk su akıyor kurnesinden buz gibi kollarımı ıslattım ensemi ıslattım bayram etti kılcal damarlarım. Bir insan denk geldi ne işin var burada dedi bende kendimi arıyorum dedim güldü. Bir kaç hurma verdi bana birden kayboldu sonra. Ara ara dönerim dedim dayanamam ben dedim kaç ip astım bu ağaçları saymadım bile. Ufak ufak engerekler geçti yanımdan zehirli olmanın zorluklarını konuştuk. Düşe kalka gittikçe gittim bir insan çıktı karşıma dedi ki tutun bana ben senin arayışınım şöyle bir döndüm etrafında inandım bu inançla kalktım bu sefer belli bir noktaya kadar getirdi beni sonra gidiverdi. Devam ettim susamış develer geçmeye başladı önümden harese işlemişti onlara. Kendi kanından zevk alıp son vermişlerdi herşeye. Ben bu hali tanıyorum dedim bir tanesine hırs insanı öldürürdü deveyide öldürmüş bak. Usulca geçtim yanlarından nefes nefese kaldım. Oturdum bir kum tepesinin üzerine ağlamaya başladım niye mi çok ağır geldi çünkü bu pişmanlık.Eklemlerim kaskatı kesildi öleceğimi sandım yolun sonu dedim ama içimde bir kıvılcım buram buram o külleri görsen ki ne haldeler hepsi birer birer temizlenip gitmiş. Güldüm bağırdım alemlere kurtuldum artık diye. Sonunda ayaklarımı kesen prangaları çıkartıp attım. Özgür olmak insan olmaktı. Ve ben artık insanlığı yaşamaya başladım. Yürüdüm yürüdüm yürüdüm sona doğru yürüdüm...