MİSAFİR

İnsan,tek bir kelime fakat içinde sırları gizemi barındıran dünyevi bir varlık. Evren ve ihtiyaçlar. Başı sonu belli olmayan kümeler. Keşke bir insan olsaydı şu dört duvarın arasında gezegenden yaratılıştan konuşurduk. Koskoca alemde acıyı yalnız başına hissetmekten konuşurduk. Ben pek çayı kahveyi sevmem lakin isterse ikram ederdim. Vazoya da bir kaç çiçek koyardım. Kokusundan muhabbet koyulaşırdı. Geceleri anlatırdım saat 2 ve 5 arasını şu kainatın ne kadar sessizleştiği anları. Çılgınca bir fikrim olurdu her zaman o saatlerde,onu da söylerdim. Tam o vakitte avazım çıktığı kadar bağırasım geliyor içimde kalan zehri haykırasım geliyor derdim. Yok öyle tek taraflı dinleme derse de tamam anlat bende seni dinleyeyim derdim. Doğdum ve kendimi bildim bileli dinlemeyi severim. İnsanların gözlerinin içine baka baka dinlemeyi özellikle. Bu yüzdendir ki kolay kolay unutmam klasik bir söz vardır gözler kalbin aynasıdır diye devamını getirmeyeyim. Ama çok aynalar gördüğüm oldu. Devamında bu insana sadece ve sadece gitmek istediğimi söylerdim Nereye diye sorarsa bu yükü nerede hissetmeyeceksem oraya derdim.  Oda çok derbedersin derse her insan kolay kolay saklayamaz kendini derdim işte ben saklayamıyorum. Ne derdin var diye illa ki sorardı bende hakim olamadığım düşüncelerimden bahsederdim. Gösteremediğim cesaretten de biraz bahsederdim. Ben kendimi unuttum derdim. Daha bahsedilecek çok şey varda sen sıkılırsın derdim çünkü sıkıntısı yüzünden belli olurdu. Birden gidi verirdi o insan. Ben gülemezdim bile. Sonra alırdım başımı giderdim kız kulesine avazım çıktığı kadar bağırırdım güle güle insanlar güle güle diye.