SEYYARE

 -Yarın öleceğini bilsen bugün ne yapardın? Bu soruyu sordun mu hiç kendine?

- Defalarca sordum hem de. Sen neden soruyorsun?

- Cevabını merak ediyorum çünkü.

- Neden peki? Düşünüyorum da ben bunun cevabını veremem.

- Neden korkuyorsun neden veremezsin ki?

- Cevabı bulamıyorum. Düşünüyorum düşünüyorum ruhumun o kadar derinliğine inemiyorum. Hep bir kaçıştayım.

 -Neden kaçıyorsun?

 -Neden kaçtığımı bilseydim cevabı da bilirdim.

 -Çok karmaşık konuşuyorsun alt tarafı basit bir soru: yarın öleceğini bilsen ne yapardın?

- Bak işte sana göre basit herhalde şunları dememi bekliyorsun;sevdiklerimle vedalaşırdım,sevdiğim yemeği yerdim,sevdiğim insanın yanına giderdim sıkı sıkı sarılırdım yada dua ederdim. Bunları mı duymak istiyordun?

 -Bilmem ki çoğu insan bunları yapardı herhalde.

- Bırak şimdi onları sen ne yapmak isterdin sen kendine bunu sorduğundan ne cevap alıyorsun?

- Ben düşündüm de: herhalde sevdiklerimin yanına gidip vakit geçirirdim onlara son bir kez bakardım doya doya. Ne oldu sana ?

 -Ruhum bomboş ben yaşamıyorum . Bana bahşedilen bu ömrü yaşayamıyorum. Sen şimdi gelmiş bana hayatın en gerçek olayını soruyorsun ölümü: sonucun ne olduğunu kimsenin bilemediği ölümü.

 -İnanan insan bunu bir son olarak görür mü sence? 

-Tabi ki görür bırak bu işi. Yapbozun son parçası tamamlanınca resim biter. 

-Ama tamamlanırsın bunu düşündün mü? Fani olan bu hayatta insanoğlu her zaman yarımdır ruhunun eşini bulunca eksik bir parçası tamamlanır evladı olunca bir parça daha tamamlanır ve ölümle beraber son parçada tamamlanır. 

-Bizler bu dünyanın seyyareleriyiz geliyoruz geziyoruz ve gidiyoruz. 

-Güzel bir metafor ama ben hala cevabımı alamadım ne yapardın?

 -Ne mi yapardım? Her zaman olduğu gibi beklerdim. Öleceğim saati, kimseyle vedalaşmazdım bulutların altına giderdim vakit gelene kadar öylece bakardım sadece bakardım. Uzun uzun bakardım bakardım ve bakardım....