HÜLYA
Gecenin en demli saatlerinde, içimden bir özlem köpürüyor.
Uykumu sektiriyor dalgaların üzerinde, sonra dağılıyor halka halka
Birden unutuveriyorum olanları,
Alışılmışın dışında kaçacak oyuk arıyorum
İnanmadığım gelgitlere koşuyorum ve ayaklarıma kabuklar batırıyorum
Kan dökmeden edemiyorum
Yürüdükçe yakınlaşıyorum, yakınlaştıkça tükeniyorum
Seni arıyorum bir kuşun kanadında, bir çiçeğin kokusunda
Bir ağacın yaprağında, bir toprağın karasında
Lakin bulamıyorum
Elinden en sevdiği şekeri alınmış bir çocuğun yakarışlarıyla geri dönüyorum
Bana, merak etme, buralara gelme diyorsun!
Dinliyorum, parçalanıyorum, ayağa kalkıyorum.
Yavaş yavaş bende tamamlanıyorum.
Tamamlanmak için neler gerekir bilmiyorum.
Ben senden sonra,bunların çilesini çekiyorum.
Kayalıkların en tepesindeyken birden bire yerle bir oluyorum
Ve ben bunu;toprağa hayallerimi verince anlıyorum.
Gözlerimi kapatıyorum açınca tekrar yaşıyorum.
Yaşlanıyorum, artık sadece bir fotoğrafına bakabiliyorum.
Her geçen gün anlamsızlıkların içinden yeni anlamlar kazanıyorum.
Sadece bakıyorum,bakıyorum ve bakıyorum...
Yorumlar
Yorum Gönder