NEFESSİZLİK
Ölüm,maddi varlığın son bulması….
Kaç insanın manevi varlığının son bulduğunu bilmiyoruz. Manevi varlık elbette ki son bulmaz.Ama dünya hayatında mecazi olarak son bulmuş birçok insan var.Yaşıyorlar ama içlerindeki benlikleri ölmüş durumda.Her gün uyanıyorlar ve akşama kadar sahte gülümsemelerle kendilerini uyuşturup akşamları çile çekiyorlar.Necip Fazıl’ın uyumak istiyorum şiirini bilenler bilir.Şiirdeki hale düşmüşlüğümüz çok vardır. Sadece uyumak bu dünyayı yaşamayı ertelemek ya da küçük ölümü tercih etmek oluyor bu.Kaçıyoruz ya da çare arıyoruz. Çırpınıyor da olabiliriz. İçimiz uyanmak istiyor aslında bu halden ama bunu yapacak gücü bulamıyoruz. Zamana bile kinleniyoruz.Neden bu kadar hızlı geçiyor diyerek. Kapatmak istiyoruz canlı olma halini. Sevgisizlik ya da bir diğer anlamda nefessizlik diyoruz bu hale. Ruhun nefes alamaması. İçimizdeki o devasa gölgenin nefessiz kalması.Hayat atakları geçirmesi. Belki de kaç kez olmuştur bu durum. Kaç kez ölmüştür ruhumuz nefes alamamaktan kaç kez dirilmek için yakarmıştır.Uzun lafın kısası bazen çare çaresiz kalabiliyor…
Yorumlar
Yorum Gönder