CEKET

 Olmamaya ısrar etmiş şeylerle dolu dünyamız.

Kırılmış heveslerle,yarım kalmış insanlarla, hiç başlanmamış sevdalarla dolu. Herkesin kaygısı farklı. Kimi işinden yakınmakta kimi eşinden kimi hayattan. Herkes özünde insan olmanın bedelini ödüyor. İnsanoğlu yanılgılarının içinde debelenip duruyor. Yaş ne kadar ilerlerse ilerlesin insanın içinde bir çocuk kalıyor. Sürekli neşeyle beslenmek isteyen bir çocuk. O yüzdendir ki gözlerinde neşeyi bulduğumuz insanlar gönlümüze de işlemeye başlıyor. Acaba diyoruz, çocukluk arkadaşımızı mı bulduk. Yani en azından benim hislerim böyle. Hayatımıza girmiş her insanın bize kazandıracağı yada kaybettireceği bir şey olur. Anlayana kaybetmekte kazanmak olur.Şu sıralar yeni yeni insanlar tanıyorum. Her biri kendine has özellikleri ile ön plana çıkıyor. Her birinin bana kattığı güzel özellikler var. Hele biri var ki üzerinde çocuksu bir neşe, içten bir gülüş, candan bir bakış. Özünü bilemem ama dış imaj olarak insanın merhametle yaklaşamayacağı biri değil. Bana çocukluğumu hatırlatıyor. O masumane neşeyi umursamazca hayatı yaşama  güdüsünü.Kısacası neşelendiriyor.Varlığı ile yokluğu arasında beni getirip götürüyor. Kendine has bir zorluğu var.Her neyse, bir söz vardı aklıma o geldi. İnsan hayatta karşılaştığı insanların parçalarından bir bütün haline gelir. Bu nazarla bakmak gerekir diye düşünüyorum. Lafı çok uzatmadan güzel parçalar biriktirmeniz dileğiyle diyorum. Ve bir müzikle veda ediyorum.

-Fevgo:Orfeas Peridis